Abordagem Kaplan: sistematização de uma metodologia de ensino de piano

Abstract

This research aimed to systematize the piano teaching methodology of the Argentine-Brazilian professor José Alberto Kaplan, who worked in Paraíba as well as at UFPB between 1964 and 1996. In order to better understand the methodological procedures adopted by this professor, we interviewed former students and people close to him, mentioned in his autobiography (KAPLAN, 1999). When comparing the content of the interviews with the reading of Kaplan's pedagogical work (1966; 1977; 1987; 1999), we realize that the Kaplan Approach proposes a modern and interdisciplinary view of piano teaching, supported by a solid theoretical basis which is reinforced by the musical experience of professor Kaplan. Taking Luca Chiantore's (2001) Historia de la técnica pianística as a reference, we have analyzed the Kaplan Approach in dialogue with some of the main works of piano pedagogy of the last three centuries. In addition to this historical panorama, we have compared the Kaplan Approach to the pedagogical practice of four other piano teachers whose methodologies were also subject of research: Ludwig Deppe (CALAND, 1903), Sumiko Mikimoto (HOSAKA, 2009), Pietro Maranca (CABEZAS, 2006) and Dorothy Taubman (MILANOVIC, 2011), in addition to also analyzing the intersections between the Kaplan Approach and the Alexander Technique (2010; ALCANTARA, 2013). The results suggest that the Kaplan Approach, for its scientific basis, for its pioneering spirit at the regional, national and international levels, and for the prominence it gives to the sense of proprioception and the body as a source of knowledge, deserves greater dissemination and prominence within the scope of piano pedagogy.

RESUMO Ĉi tiu esploro celis sistemigi la metodologion de instruado de la argentin-brazila profesoro José Alberto Kaplan, kiu instruis en Paraibo kaj UFPB inter la jaroj 1964 kaj 1996. Cele ekkoni la metodologiajn paŝojn adoptitajn de Kaplan, ni intervjuis eksstudentojn kaj proksimajn homojn, menciitajn de li en sia aŭtobiografio (KAPLAN, 1999). Komparante la enhavon de la intervjuoj kun la pedagogia verko de Kaplan (1966; 1977; 1987; 1999), ni konstatas, ke la Kaplan-aliro proponas modernan kaj interfakan vidpunkton pri pianinstruado, subtenata de solida teoria bazo kaj plifortigita de muzika sperto de profesoro José Alberto Kaplan. Uzinte la Historia de la técnica pianística de Luca Chiantore (2001) kiel referenco, ni analizis la Kaplan-aliron dialogante kun iuj el la ĉefaj verkoj de pianinstruada pedagogio de la lastaj tri jarcentoj. Aldone al ĉi tiu historia panoramo, ni komparis la Kaplan-aliron al la pedagogia praktiko de kvar aliaj pianinstruistoj, kies metodologioj ankaŭ estis temoj de esplorado: Ludwig Deppe (CALAND, 1903), Sumiko Mikimoto (HOSAKA, 2009), Pietro Maranca (CABEZAS, 2006) kaj Dorothy Taubman (MILANOVIC, 2011), krom ankaŭ analizi la interprektiĝo inter la Kaplan-aliro kaj la Alexander-Tekniko (2010; ALCANTARA, 2013). La rezultoj sugestas, ke la Kaplan-aliro, pro sia scienca bazo, por sia pionira spirito ĉe la regionaj, naciaj kaj internaciaj niveloj, kaj pro la eminenteco, kiun ĝi donas al la senco de propreco kaj la korpo kiel fonto de scio, meritas pli grandan disvastigon kaj elstarigon en la medio de pedagogio de piano.